Eskiden atalarımız kurtuluş savaşı öncesi Anadolu’ya geldiklerinde yerleşim alan(ları) için aradıkları hususlar şunlardır;
1-Suyu bol mu?
2-Hayvancılığa uygun bir yer mi?
3-Orman var mı?
Yerleşeceği yere bu üç şeye bakar öyle yerleşirmiş. Hatta aynı kardeşlerden başka köylere hatta başka il veya ilçelere dağılırmış. Hangisinin olduğu yer geçime elverişli ise orada kalırlarmış. Bu durum bazı aile bireylerinin birbirlerini kaybettikleri bir vakadır. Bizim atalarımız, köyümüzü suyu, ormanı ve hayvancılığa uygunluğu için yerleşmeyi uygun bulmuşlar. Bizim çocukluğumuzda okumuş insan yoktu. Geçim tek hayvancılıktı. İnsanlara gurbete gitmeyi ve çalışmayı bilmiyorlardı. Köyde yol yoktu, okul yoktu, tek cami vardı. İlkokula gidinceye kadar Kuran Mektebine giderdik. Ondan sonra ilkokula gidilirdi. İlkokula en az 10 yaşından daha küçük gidilmezdi. Çünkü sabah-akşam, yaz-kış okula yürüyerek gitmek zorundaydık.
O dönemde kış çok olurdu. Kışın yaşam çok zor geçerdi. Ama insanlar yardımlaşırdı. Bugünkü kadar hasetlik yoktu. Uslu insanların sözü dinlenirdi. Bir komşunun bir işi olsa herkes yardımcı olurdu. O zamanlar köyümüzde fındık bahçesi azdı. Her taraf mısır tarlası idi. Bu tarlalar imece usulü kazılırdı. Mısırın ikinci otu kazılıp herkesin tarlası bitince, topluca karalaştırılan bir günde, otçu göçü yapılırdı. Yani herkes topluca yaylaya giderdi. Geçim hayvancılık olduğu için yazın Nisan 10 gibi hayvanlarla, yaylaya göç atılırdı. Ondan sonra kır pazarları kurulurdu. Yine otçu göçü ile toplu halde pazara gidilir, eğlenilirdi. Her köyden otçu göçü giderdi. Herkes ayrı ayrı eğlenirdi. Kır pazarları çok kalabalık olurdu. O zamanlarda araba yolu yoktu. Katır ve at hayvanları ile taşınırdı.
Köyümüzde o zamanlar giyim-kuşam daha değişikti. Kadınlar el dokumasından şal derlerdi, onu giyerlerdi. Başta siyah beyaz desenli çember saralardı. Üstte hırka, belde kuşak olurdu. Yakaya önlük derlerdi,(İpekten renkli) onu bağlarlardı. Boğazın altından arkaya düğümlenirdi. Zamanla şalın yerini entari, üstüne de peştamal aldı. Erkekler de zıpka giyerlerdi. Yine dokuma ve boyama üstüne ceket, başta şapka olurdu. Bun yerini zamanla kara manto aldı.
O zamanlar köyde yaşlı insanlar daha çoktu. Herkesin hayvanı vardı. Geçim hayvancılıktı. Herkesin yaylacılığı vardı.
Bir genç evleneceği zaman babası, annesi ve uslu kişiler ile düğüncülük yapılırdı. O zamanlarda başlık parası alınıp veriliyordu. Düğünlerde eğlence yapılırdı. Bayrak düğünü derlerdi, isteyen bayrak düğünü yaparlardı. O zamanlarda kaçırma işi de çok olurdu. Düğün günü damadın evinde toplanılırdı. Hoca damada sarık sarardı, damadın başında kasket olurdu. Hoca peşkir veya çember gibi şeyler ile damada sarık sarradı. Saracağı sarığı damadın omzuna vurur, sarılmıyor derdi. Hocaya bahşiş verir, dua ile damadın başına sarık sarılırdı. Sonra gelin alınmaya kız evine gidilirdi. gelinde entari,hırka, başında çember yüzü tülbentle genelde kırmızı olurdu.. Giysileri de kırmızılı olurdu. Kapatılırdı, alnından bir sargı ile arkaya bağlanırdı. Gelin sağında ve solunda iki bayan nezaretinde damadın evine getirilirdi. Takı işi o zaman da vardı. Seferberlikte Ruslar bizim köyü işgal etmişler, erkekler askerde imişler. Çocuklar ve kadınlar varmış. Rusların içerisinde Ermeniler çok gaddar ve acımasızmış. Aklı yetecek derecedeki çocukları (10–12) toplar, katlederlermiş. Onun için bu yaştaki çocuklar evde kalamazlarmış, dışarıda kalmak zorunaymışlar.
Hatıra: Osman PİLTAN
)
