Bu çağın okullarında dersler çocukların ilgilerine göre
değil, yaşlarına göre.
Bu da bizim öğretimi öncelediğimizi, eğitimi (terbiye) geri
plâna ittiğimizi göstermektedir.
Hani bireysel/ferdî farklar vardı, diye soramadan da
edemiyorum!
Okullar, çocuklarımızı kitaptan öğrenmeye zorluyor, mecbur
da bırakıyor!
Modern okullar, bütün ahlâkî değerleri, bütün kadim
kıymetleri, bütün dinî buyrukları bir yana bırakmayı mı gerektiriyor?
Çağımızda devlet ebeveynin yerine geçti: çocuğun nasıl
olması ve neleri öğrenmesi konusunda yetkinliği ve yeterliliği diploma ile
meşrulaştırma çabasında; bundan da vazgeçeceği yok. Hatta, eğitim daha çok
merkezîleşiyor.
Başarı ölçeği para ve makam olan bir uygarlığın zebunu
olduk!
Okullarımız çocuklarımıza uygun değil.
Okulu çocuğa uydurmak gerekir, çocuğu okula uydurmak yerine!
Çok okul, ikinciyi seçmek zorunda kaldığından, çocuklar,
okuldan umutlu değil; çocuklar okulda mutlu değil!
Korkunç okullarımız var…
Çocuklar, okullarda mutlu değiller.
Okulda öğretilenlerle ya da öğrenilenlerle okuldan sonraki hayat
arasındaki ilişkinin zayıf, hatta kopuk olması büyük bir trajedidir.
İnsan yetiştiremedim ki, insanlığı yeşertelim.
Kendimizi yeşertemedik ki, başkalarını besleyelim, değil mi?
Ahmet Tesnimî-Sakarya-29.12.2023
Köşe Yazısı
Dil ve Mahremiyet Üzerine Bir Deneme
